Ministar Selaković uputio pismo generalnoj direktorki UNESKO: Zlonamerno označavanje srpskog kulturnog nasleđa kao albanskog na gugl mapama na albanskom jeziku

Tim povodom obratio se generalnoj direktorki UNESKO Odri Azule, pismom u kome je istakao da smatra da je njegova apsolutna dužnost da upravo generalnoj direktorki UNESKO, međunarodnoj stručnoj i široj javnosti i upravo sada skrene pažnju i uputi apel povodom neposredne i teške opasnosti koja se nadvila na Kosovu i Metohiji, nad kulturnom baštinom srpskog naroda od univerzalnog značaja za čitavo čovečanstvo, odnosno nad njegovim pravima i nad njegovim samim postojanjem.

Reč je mahom o svetinjama koje datiraju još od srednjeg veka i koje su zadužbine i mesta počivanja srpskih kraljeva, svetaca i njihovih moštiju, ali istovremeno i o živim hramovima Srpske pravoslavne crkve.

U pitanju su hramovi koji su srž duhovnosti srpskog naroda i stub njegove sveukupne istorije i identiteta, kao što su Pećka Patrijaršija, Bogorodica Ljeviška, Gračanica, Banjska, Sveti Arhangeli, Uspenje Presvete Bogorodice, Saborni hram Svetog Đorđa i mnogi drugi, praktično svi hramovi srpskog naroda i Srpske pravoslavne crkve na Kosovu i Metohiji.

Može delovati da je nakon decenija paljenja, rušenja i skrnavljenja, zbog čega je srpsko kulturno nasleđe na Kosovu i Metohiji već dvadeset godina na listi svetske baštine u opasnosti, u pitanju manje drastičan povod. Ipak, tako samo deluje.

Iz svoje bremenite istorije srpski narod naučio da je posezanje za kulturnim blagom najava mnogo težih događaja.

Srpski narod se već nekoliko puta suočio sa paklenim obrascem, sa nečim što ne može imati drugo ime sem kulturocid. Ovo zlo ne želi da uništi samo kulturu jednog naroda, ono smera na uništenje kulture kao identiteta, do zatiranja postojanja čitavog jednog naroda. Evo kako ono izgleda.

U prvom koraku, događa se fizičko uništenje kulture i zabrana kulture, kao uvod u genocid ili etničko čišćenje.

U drugom koraku, pribegava se falsifikovanju istorije i brisanju kulture, etničko čišćenje postaje čišćenje kulture od onih kojima ona izvorno pripada.

U trećem koraku, ono što je izbeglo uništenje i čije je poreklo uklonjeno se otima od žrtve i prisvaja kao nasleđe zločinca. Ovo bi se moglo nazvati čišćenjem istorije od tragova žrtve. Tako kulturocid predstavlja savršen zločin.

Na prvi pogled, može delovati da je, prema ovom obrascu, na Kosovu i Metohiji genocid na kulturom u svojoj završnoj fazi. U stvarnosti, strašno iskustvo srpskog naroda iz Drugog svetskog rata, posebno u Nezavisnoj Državi Hrvatskoj, kao i tokom devedesetih godina prilikom rasturanja Jugoslavije, je da otimanje kulturnog nasleđa nije kraj, već najava novog paklenog ciklusa još goreg nasilja.

          Zato će Ministarstvo kulture nastaviti da se obraća međunarodnoj zajednici i međunarodnim organizacijama u cilju zaštite kulturnog nasleđa od univerzalnog značaja, zaštite identiteta i osnovnih ljudskih prava kao osnove mira i razvoja za čitavo čovečanstvo.